Jazz narodził się na początku dwudziestego wieku w Nowym Orleanie i innych południowych stanach Ameryki Północnej w anglojęzycznych dzielnicach murzyñskich. Wywodzi się z bluesa opartego na wiejskich pieśniach czarnych niewolników pracujących na plantacjach, pieśni religijnych, fortepianowej muzyki synkopowej i pieśni ludowych. Powstanie jazzu otoczone było legendami związanymi z Afryką o rytuałach i obrzędach tam panujących. Pogląd, że jazz pochodzi z Afryki był bardzo rozpowszechniony jednak badania etnograficzne nie wykryły żadnych bezpośrednich pokrewieñstw pomiędzy muzyką ludową Afryki a folklorem murzyñskim USA.

Nie odnaleziono żadnych wspólnych melodii, które by w nich występowały. Z kolei Nowy Orlean, jako port stanowił źródło stałego dopływu nowych sił ludzkich z Afryki.

Tam nastąpiło zetknięcie kultury europejskiej z murzyñską i być może właśnie z tych powodów tam właśnie narodził się jazz. Tak, więc to Nowy Orlean był i jest kolebką jazzu. Słowo jazz w okresie historii zmieniało swoje znaczenie. W Europie w okresie międzywojennym oznaczało muzykę taneczną pochodzenia amerykañskiego wykonywana w nocnych klubach przy pomocy perkusji i saksofonu. Nieco później utożsamiało się go z muzyką wykonywaną przez orkiestry taneczne na dansingu. Obecnie rozumiany jest, jako połączenie muzyki zachodnioafrykañskiej i europejsko-amerykañskiej. Stanowi on także połączenie muzyki ludowej, artystycznej i rozrywkowej. Charakteryzuje improwizacją, aranżacją i synkopowanym rytmem. Z biegiem lat jazz przechodził liczne przeobrażenia, średnio, co 15 lat zmieniał się jego styl. Zmianie ulegała jego forma, harmonika melodyka instrumentacja. Zawsze nowy styl przeciwstawiany był staremu. Jazz dzielił się na różne gatunki następnie łączyły się one, po czym znowu mieszały. W rezultacie ustalono, iż, do jazzu zalicza się wiele spokrewnionych ze sobą rodzajów muzyki. Do tradycyjnego jazzu zalicza się ragtime, jazz nowoorleañski, dixieland. Typowy zespół to klarnet, puzon, saksofon, banjo, perkusja później fortepian i kontrabas. Głos wokalisty jazzowego jazzowego upodabnia się do dźwięku instrumentów. Jest to tak zwany scat. Za jego twórcę uważa się wybitnego trębacza i śpiewaka Louisa Armstronga.