Gitara akustyczna, jej budowa i historia


Według niektórych źródeł gitarą akustyczną nazywany jest instrument towarzyszący, służący do grania akordami, co decyduje o tym, że ma nieco inną budowę niż gitara klasyczna.

Przede wszystkim gitara akustyczna ma węższy gryf, co ułatwia chwytanie akordów oraz większe pudło rezonansowe. Zwykle używane są struny stalowe wykonane ze stali wysokowęglowej oraz dodatkowo zwykle cztery struny są owijane drutem z brązu.

W literaturze spotyka się czasami rozróżnienie rodzajów gitary ze względu na materiał, z jakiego wykonane są struny i wynikające z tego konsekwencje konstrukcyjne a w takim rozumieniu gitara akustyczna to gitara o stalowych strunach. W niektórych przypadkach za gitary akustyczne uważa się całą grupę gitar, których źródłem wzmocnienia dźwięku jest pudło rezonansowe, w przeciwieństwie do gitar elektrycznych, w których wzmocnienia dźwięku strun dokonuje się dzięki użyciu wzmacniaczy gitarowych, czyli za pośrednictwem prądu elektrycznego.

Przedstawiona definicja zalicza do gitar akustycznych także gitarę klasyczną. Ze względu na mocniejszy naciąg strun gitara akustyczna ma wzmocnioną konstrukcję w stosunku do gitary klasycznej a wzmocnieniu uległ również gryf oraz jego połączenie z pudłem rezonansowym. Mechanizm naciągu strun w starych konstrukcjach gitar klasycznych, który oparty jest na połączeniach klinowych, okazał się niewystarczający i został zastąpiony przez miniaturowe przekładnie lub inne podobne rozwiązania. Wynalezienie gitary akustycznej było podyktowane koniecznością naturalnego wzmocnienia dźwięku gitary grającej w zespole z innymi instrumentami, ponieważ gitara akustyczna spełniła to zadanie, lecz tylko połowicznie. Zastosowanie stalowych strun podniosło natężenie dźwięku, zmieniły także jego barwę na bardziej ostrą i wyraźną, niż w gitarze klasycznej, lecz ciągle było to za mało, by gitara stała się instrumentem wiodącym w big bandzie jazzowym. Problem ten rozwiązała dopiero gitara elektryczna, która pojawiła się w 1935 roku.