Jazz powstał na początku dwudziestego wieku, na południowych krañcach Stanów Zjednoczonych, dokładnie wmieście Nowy Orleanu. Jazz wywodzi się z połączenia stylów muzyczki zachodnioafrykañskiej z europejsko-amerykañskiej. Można w posty sposób napisać, że jest to połączenie różnych stylów, do których należą między innymi muzyka ludowa czyli folklorystyczna, artystyczna z rozrywkową. Muzyka jazzowa charakteryzuje się synkopowanym rytem.

Muzycy jazzowi w tworzeniu mają w pewien sposób pewną dowolność w interpretacjach, aranżacjach bądź wszelkich improwizacji artystycznych. W pewnym stopniu jest to wytłumaczone na podstawie tego, że jako pierwsi twórcy owego gatunku, byli potencjalnymi potomkami niewolników, którzy nie mieli znajomości pisania i odczytywania nut. Wyróżnia się trzy fundamentalne zasady muzyki jazzowej, do nich należą między innymi swing, kod indywidualny oraz funkcja ekstatyczna.

Swing w ujęciu pewnego artystyczny wywodzi się z ogólnych praktyk wśród ludów afrykañskich. Cała charakterystyka przejawia się w rytmice jazzowej, która polega na precyzyjnej lekkości połączone z całą sprężystością rytmu. Cała muzyka jazzowa opiera się na technicznym aspekcie, podziałach taktów, na nierówne. Cały utwór nie jest możliwy do zapisywania linii melodycznej. Kompozycja wywołuje bardzo specyficzną mowę wszystkich instrumentów. Kod indywidualny muzyki jazzowej jest bardzo identyfikujący z wykonawcą w sposób komunikowania się wykonawcą oraz słuchaczem. Wyróżnia się w odpowiedniej melodii, ostrości oraz vibrato i wszystkich zmianach w natęzaniach dźwięków. Funkcją ekstatyczna muzyki jazzowej pochodzi z religijnej charakterystyki tañców wywodzących się z kontynentu zachodnioafrykañskiego. W trakcie koncertów następuje improwizacja koncertów i szczególnie wtedy tañce obrzędowe są najbardziej widoczne. Jazz ma ciemny styl, charakteryzuje się wśród czarnoskórych ludzi. Często na koncertach są grywane solówki na saksofonie, które dodatkowo podkreślają całą imprezę.