Wielu spośród nas bardzo lubi słuchać jazzu, który obejmuje bardzo dużo różnych odmian, gatunków muzyki. Historia jazzu jest bardzo długa. W przeciągu wielu lat wyodrębniło się, więc wiele rodzajów tej muzyki. Niewątpliwie z jazzem związany jest Be bop. W latach 1942- 45 grupa muzyków murzyñskich grająca w klubach Nowego Jorkom językiem ekstrawaganckim u zaczęła improwizować popularne teksty stosując dziwne akordy i „poszarpane” frazy melodyczne. Zamiast tekstu zaczęli śpiewać nic nieznaczące sylaby. Muzycy Ci odznaczali się swoim ekstrawaganckim ubiorem i tylko otaczającą ich garstka fanów. W prasie pisano o nich, że są dziwakami narkomanami. Brak poparcia i uznania sprawił, że kilku pionierów be- bopu faktycznie stało się narkomanami.
Najwybitniejszym twórcą tego stylu był Charlie Parker.

Był indywidualnością pełną kompleksów konfliktów wewnętrznych. To on w małych zespołach w klubach wraz z nieliczną grupa muzyków tworzył podstawy tego nowego stylu. Inni bardzo znani przedstawiciele be- bopu to między innymi Dizzy Gillespie, Thelonious Monk i Lucky Thompson. Wielu z pionierów tego stylu poszło własną drogą i tworzyło big- bandy czy inne zespoły w celach zarobkowych.

Ta odmiana jazzu dawała im, bowiem nieograniczone pole do rozwoju indywidualnego. Be- bop dał początek jazzowi nowoczesnemu. Następny gatunek jazzu to Soul- jazz który nawiązuje do kultowej i obrzędowej muzyki wokalnej Murzynów, do pieśni kościelnych, żebraczych ludowych. Nie eksperymentuje, lecz skłania się ku bluesowi i szuka ładunku emocjonalnego w rytmie i melodii. Rozwój i popularność tego stylu przypada głownie na lata 60-te XX wieku. Głowni przedstawiciele to – Areta Franklin, zespół Sweet Inspiratins, Diana Ross i zespół wokalny The Supremes. Kolejny gatunek to Free- jazz który rozwinął się w latach 60-tych XX wieku. Za twórcę uważa się Ornette Colemana, który uprawiał nieskrępowana niczym improwizacje. Sięgał do motywów ludowych a także do skrajnej abstrakcji. Istotę free jazzu stanowi wykorzystywanie przez kompozytorów środków takich, jakie w danej chwili są mu potrzebne lub najbardziej się mu podobają. Charakterystyczne cech tego stylu to swobodność harmoniczna, intensywność wyrazu, zgrzyty, szmery w palecie dźwięków, polirytmiczność.